PSYCHOLOGIA · ROZWÓJ OSOBISTY · EDUKACJA

• Nie jest to ostateczny kształt projektu, lecz kierunek, który proponuję, podejmując tę inicjatywę. Ostateczny wygląd szkoły będzie wynikiem wspólnej pracy społeczności – opiekunów, rodziców, dzieci oraz wszystkich osób zaangażowanych w jej tworzenie.
• Czuj się zaproszona lub zaproszony do współtworzenia tej wizji. Na końcu tej strony znajdziesz formularz, który możesz wypełnić, aby przekazać swoje uwagi lub sugestie dotyczące przedstawionej wizji. Zachęcam również do kontaktu, jeśli jesteś nauczycielem/opiekunem lub osobą pragnącą pracować z dziećmi w naszej szkole, jeśli chcesz dołączyć do zespołu tworzącego tę szkołę, albo jeśli jesteś rodzicem dziecka, które chciałoby uczęszczać do takiej szkoły.
• Chcę, aby proces tworzenia szkoły był transparentny i jasno komunikowany, a powstające założenia i metody były dostępne jako otwarte źródło, z którego mogą korzystać także inne szkoły i edukatorzy.
• Nakreślając tę wizję, nie mam konkretnego celu związanego z tym, czym ta szkoła ma się stać w przyszłości. Ruszamy w podróż, nie wiedząc, gdzie nas ta droga zaprowadzi. Ta szkoła będzie żywym organizmem i akceptacja niewiedzy oraz otwartość na najróżniejsze kierunki będzie kluczowa, aby ten projekt mógł się rozwijać nie jako efekt sztywno narzuconego planu, ale organicznego wzrostu będącego efektem ewoluującej wizji całej społeczności.

• Od dawna zadawałem sobie pytanie - co musiałoby się stać, abyśmy mogli żyć w świecie, w którym jest więcej empatii, dobroci, miłości i życzliwości? Gdy na studiach uświadomiłem sobie, że to zmiana systemu edukacji przyniesie w długim terminie szereg wielopoziomowych zmian postaw społecznych, wiedziałem, że jedna z rzeczy, których potrzebujemy najbardziej jako ludzkość, jest właśnie zmiana edukacji.
• Obserwując przez te wszystkie lata pogarszający się stan publicznej edukacji w Polsce i na świecie rosło we mnie przekonanie, że sposobem na zmianę edukacji nie jest walka z systemem szkolnym. Ten system jest usztywniony władzą, która potrzebuje dokładnie takiego modelu edukacji, jaki mamy teraz. Ta władza będzie robić co w jej mocy, aby zachować status quo, proponując pozorne „rewolucyjne” zmiany, które tak naprawdę nie mają szansy niczego zmienić (czego zresztą jesteśmy świadkami właśnie teraz).
• Według mnie najlepszym sposobem na zmianę edukacji jest tworzenie alternatywnych modeli szkoły. Życzę nam, aby szkół alternatywnych powstawało coraz więcej, aby każde dziecko mogło znaleźć coś dla siebie.
• W 2016 roku założyłem Fundację Świadoma Edukacja i naszym pierwszym projektem była Konferencja Świadomej Edukacji, która odbyła się w Poznaniu. Odwiedzili nas Andre Stern, Marianna Kłosińska i kilku innych inspirujących prelegentów. Dwa lata później założyłem projekt Planets, czyli weekendowe warsztaty z inteligencji emocjonalnej dla dzieci, w Poznaniu i Warszawie. Po tym nastąpiło u mnie kilka lat mniejszej aktywności w przestrzeniach edukacyjnych - po narodzinach Aurelii potrzebowałem skupić się bardziej na rodzicielstwie oraz na zmianach w mojej działalności zarobkowej - od 2020 roku zaczęliśmy bowiem oferować nasze szkolenia na rynku globalnym, do nowej grupy odbiorców - psychoterapeutów.

Konferencja Świadomej Edukacji, Marzec 2016

• O mojej wizji edukacji dzieci opowiedziałem więcej w wystąpieniu zatytułowanym "Jak wspierać dziecko w rozwoju" (trwa ono 1 godzinę i 10 minut). To wystąpienie miało miejsce 8 lat temu i od tego czasu niektóre z moich przekonań zmieniły się lub ewoluowały, jednak wciąż zawiera wiele myśli, które nadal we mnie rezonują i motywują mnie do założenia nowej szkoły.
• Marzenie o szkole nigdy mnie nie opuściło i czuję, że wszystkie moje przeszłe doświadczenia zawodowe (i nie tylko) doprowadziły mnie do tego momentu. Momentu, w którym mam gotowość, aby podjąć się wyzwania zebrania grupy pasjonatów edukacji demokratycznej w celu stworzenia wyjątkowego miejsca dla dzieci. Przychodzę do świata edukacji z dużym bagażem wiedzy i doświadczeń ze świata psychoterapii i chcę wykorzystywać narzędzia terapii w służbie edukacji demokratycznej. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak w praktyce może to wyglądać.

• Zacznijmy od tego, że szkoła, którą chcę stworzyć będzie szkołą demokratyczną, wolną - szkołą bez przymusu. Oznacza to, że dzieci będą mogły same decydować o tym, jak spędzą czas w tej szkole.
• To radykalnie odmienne od systemowej szkoły podejście choć jest trudne dla wielu rodziców do zaakceptowania, może przynieść głębokie, pozytywne zmiany w psychice dziecka. Dając mu wolność wyboru i możliwość współdecydowania, kształtujemy w nim poczucie odpowiedzialności, samodzielność oraz wiarę we własne możliwości.
• Te doświadczenia staną się fundamentem jego pewności siebie, empatii i umiejętności współpracy, które będą miały pozytywny wpływ na całe jego życie i rozwój osobowości.
• Zgodnie z rezolucją przyjętą na 13. Międzynarodowej Konferencji Edukacji Demokratycznej (IDEC) w Berlinie w 2005 roku, za szkoły demokratyczne uznaje się te, w których:
  • Uczniowie mają prawo do dokonywania własnych wyborów w odniesieniu do uczenia się i wszystkich innych obszarów codziennego życia. W szczególności mogą samodzielnie określać, co robić, kiedy, gdzie, jak i z kim, pod warunkiem, że ich decyzje nie ograniczają wolności innych do czynienia tego samego.
  • Uczniowie mają prawo do równego udziału w procesach decyzyjnych dotyczących sposobu zarządzania […] szkołami oraz ewentualnych niezbędnych zasad i sankcji.
• W naszej szkole dzieci będą na równi z dorosłymi, będą traktowane partnersko.
• Gdy będziemy decydować o sprawach społeczności szkolnej, głos dzieci będzie tak samo ważny jak w przypadku dorosłych. Do ustalenia będzie, jakich obszarów to nie będzie dotyczyć (np. takich, w których dorośli ponoszą odpowiedzialność, której dzieci ze względu na swój wiek jeszcze ponosić nie mogą: finanse i budżet szkolny, rekrutacja i rozwój kadry, BHP).

• Będzie to szkoła, w której dzieci będą zaopiekowane na wielu poziomach, z pełną dbałością o komfort i rozwój psychologiczny, emocjonalny i fizyczny.
• Przestrzeń szkolna ma być dla dziecka źródłem poczucia bezpieczeństwa i komfortu psychicznego, a nie miejscem, w którym doświadcza ono strachu, stresu i presji.
• Chciałbym stworzyć przestrzeń, w której dzieci są w kontakcie z samym sobą i potrafią podążać za własną ciekawością, rozwijając się w swoim naturalnym rytmie i dobrym dla siebie kierunku.
• W tej szkole nie będzie przymusu brania udziału w poszczególnych aktywnościach, a więc dzieci same będą decydowały, jak i gdzie spędzą swój czas spędzony w szkole. Żadne z zajęć nie będą obowiązkowe, dzięki czemu dzieci będą uczyć się o ważności swoich potrzeb i o tym, jak poprzez podejmowanie decyzji je zaspokajać.
• Wyszkolona kadra zamiast presji i oczekiwań będzie stawiać na relację z dzieckiem. Relację pełną zaufania i zrozumienia tego, gdzie na swojej ścieżce jest dane dziecko, oraz co jest dla niego dobre biorąc pod uwagę jego osobowość i potrzeby emocjonalne.
• Chciałbym, abyśmy w naszej szkole brali pod uwagę aspekt duchowości rozumianej jako głębokie, osobiste połączenie z samym sobą, innymi ludźmi, oraz światem, które wykracza poza materialne aspekty życia, niezależnie od swoich przekonań religijnych czy światopoglądowych. Duchowość w takim ujęciu to otwartość na pytania egzystencjalne, ciekawość i gotowość do odkrywania głębszych warstw istnienia.
• Takie podejście do duchowości może pomóc uczniom w szukaniu odpowiedzi na pytania: Kim jesteśmy? Skąd pochodzimy? Dokąd zmierzamy? Jaką rolę odgrywam w tym wszystkim? W ten sposób szkoła staje się miejscem, gdzie uczniowie mogą nie tylko zdobywać wiedzę, ale również rozwijać swoje wewnętrzne życie, kształtując zdolność do refleksji nad sensem istnienia oraz swoim miejscem w świecie.
• Wierzę, że szkoła nie powinna dostarczać gotowych odpowiedzi na te pytania ani narzucać jakiejś jednej prawdy, ale raczej powinna być miejscem, gdzie wrodzona wrażliwość uczniów, ich naturalna zdolność do zachwytu, zdumienia i poszukiwania są pielęgnowane.

• W jaki sposób zapewnimy dzieciom komfort psychiczny, poczucie bezpieczeństwa i przestrzeń do naturalnego rozwoju? Poprzez wykorzystanie narzędzi psychoterapeutycznych ze skutecznością potwierdzoną badaniami. Od wielu lat włączam narzędzia psychoterapii do pracy grupowej. Oto kilka pomysłów na integrację takich narzędzi ze szkolną codziennością:
  • Każdy dzień zaczynać się będzie od kręgów (dla chętnych), w ramach których dzieci będą mogły dzielić się tym, co jest dla nich ważne. Będą mieć przestrzeń na nieprzerywaną wypowiedź - będą mogły mówić o swoich uczuciach, trudnościach, radościach i pasjach. W atmosferze akceptacji i uważności będą mogły czuć się ważne i usłyszane. Istnieje wiele badań wskazujących na to, że taka forma aktywności grupowej wpływa na lepsze radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz na poprawę relacji interpersonalnych i poczucia przynależności.
  • W szkole będziemy używać empatycznego, nieoceniającego języka wg Porozumienia bez Przemocy („Gdy mówisz tak głośno, czuję złość. Chciałbym Cię prosić, abyś mówiła ciszej”). Od czasu do czasu będziemy proponować dzieciom ćwiczenia z zakresu NVC w formie angażującej zabawy mającej na celu zaproszenie dzieci do rozwijania swojej empatii.
  • Będziemy też używać „języka części” wg Systemu Wewnętrzej Rodziny (Internal Family Systems, w skrócie IFS) dzięki któremu pomożemy dzieciom zrozumieć złożoność własnego świata wewnętrznego i nawiązać relacje z własnymi częściami osobowości i emocjami („Część mnie boi się, że przestanę być lubiany przez innych”).
  • Chciałbym, aby dla dzieci dostępny był doświadczony psychoterapeuta szkolny, który będzie spędzać z dziećmi czas w trakcie terapii grupowej (w dużej lub mniejszych grupkach) i spotkań 1 na 1.
  • Sprawdzimy, jak dzieciom służą prowadzone relaksacje z ćwiczeniami na rozwijanie kontaktu ze światem wewnętrznym i eksplorowanie swojej wyobraźni.
  • Będziemy eksplorować model P.A.U.S.E., który jest adaptacją terapii IFS w edukacji. to narzędzie, które pomaga w autorefleksji i regulacji emocji, szczególnie w trudnych sytuacjach. Nazwa „PAUSE” to akronim, który przypomina, jak reagować na różne wewnętrzne części naszego umysłu, szczególnie te bardziej reaktywne czy impulsywne. P.A.U.S.E. to sposób na zatrzymanie automatycznych reakcji i umożliwienie głębszej refleksji zarówno dzieciom, jak i dorosłym w szkole.
  • Regularnie będziemy proponować dzieciom dostosowaną do ich wieku terapeutyczną zabawę z ciałem inspirowaną metodą Alexandra Lowena (wyobraź sobie, że wszyscy w szkole zamieniamy się w lwy i chodzimy po budynku rycząc głośno, nawiązując kontakt ze skumulowaną w nas złością i bezpiecznie ją uwalniając).
  • Każdy dzień będzie oferować praktyki, które wspierają i regulują nasz układ nerwowy - ruch, taniec, spontaniczna zabawa, śmiech, spacery i zanurzanie się w naturze.

• W naszej szkole zawsze będzie czas na spontaniczną zabawę, która nie jest kierowana przez dorosłych. Zabawa będzie traktowana jako ważna część życia szkolnego, i nie będzie widziana jako „gorsza” od zorganizowanych zajęć.

• • Badania naukowe potwierdzają, że zabawa jest kluczowa dla rozwoju dzieci, wpływając na ich układ nerwowy, mózg oraz rozwój emocjonalny i duchowy.
  • Zabawa stymuluje neuroplastyczność mózgu, rozwija funkcje wykonawcze kory przedczołowej oraz zdolności motoryczne i koordynacyjne. Umożliwia dzieciom naukę regulacji emocji, empatii i współpracy społecznej.
  • Uczenie się jest naturalnym procesem, opartym na ciekawości, chęci do zabawy i potrzebie bycia z innymi. W szkole demokratycznej proces ten zachodzi nieustannie - podczas zabawy, biegania, kłótni i porozumiewania się dzieci.
  • Opiekunowie będą w naszej szkole oferować praktyki i aktywności wspierające rozwój dziecka w sposób dopasowany do jego indywidualnych potrzeb.
  • Należeć do nich będą wspomniane już codzienne kręgi, zajęcia ruchowe, ćwiczenia terapeutyczne, które będą opcjonalne i dostępne dla wszystkich dzieci.
  • Jednocześnie, ze świadomością tego, że każde dziecko rozwija się we własnym tempie, ucząc się innych rzeczy na danym etapie, opiekunowie będą w stałym kontakcie z dzieckiem aby rozumieć, jakie są jego obecne potrzeby rozwojowe. Zadaniem opiekuna będzie oferować dziecku możliwości i narzędzia odpowiadające jego temperamentowi, osobowości i potrzebom.

• W tej szkole nie będzie ocen.
• Badania pokazują, że oceny stymulują zewnętrzną motywację, jednocześnie obniżając motywację wewnętrzną. System oceniania może również prowadzić do niezdrowej rywalizacji i porównywania się z innymi, co może negatywnie wpływać na relacje rówieśnicze oraz poczucie własnej wartości.
• Chciałbym, abyśmy pracowali nad włączeniem w kulturę szkoły formuły opcjonalnej informacji zwrotnej tam, gdzie uczeń i/lub rodzic będzie tego potrzebować.

• Wierzę, że proces nabywania wiedzy jest naturalnym efektem zadbania o dobrobyt psychiczny dziecka. Gdy w dziecku pali się ogień ciekawości świata, uczenie się przychodzi znacznie łatwiej, niż gdy jest narzucone z góry przymusem od dorosłych.
• Spodziewam się, że najwięcej nauki wydarzać się będzie w codziennych interakcjach i sytuacjach mających miejsce w szkole lub poza nią, gdzie dzieci będą angażować się we wspólne rytuały, zabawy i projekty rozwijające je na wielu poziomach.
• Wszystkie zajęcia oferowane w szkole będą opcjonalne i będą częścią autorskiego programu naszej szkoły oraz spontanicznej inicjatywy opiekunów, odpowiadającej na bieżące potrzeby dzieci.
• W tej szkole nie będzie tradycyjnych przedmiotów, takich jak j. polski, geografia czy matematyka. Wiedza wchodząca w skład oficjalnej podstawy programowej będzie obecna przy realizacji wspólnych projektów oraz na zajęciach łączących dziedziny (np. cykliczne zajęcia z "Natury" lub "Komunikacji").
• Dzieci będą informowane o naturze systemu publicznego i obowiązkowym programie szkolnym, tak aby rozumiały konsekwencje nie zdania egzaminów i miały świadomość konieczności pozyskiwania wiedzy, która w wielu przypadkach nie przyda im się w życiu codziennym.
• Priorytetem nie będą dobre najlepsze na egzaminach - chcemy unikać presji, która niszczy wewnętrzną motywację u dzieci. Jednocześnie, kadra szkolna będzie dbała o to, aby egzaminy były zdane, ponieważ płaszczyzna ta jest ważna dla rodziców.
• Nauka wydarzać się będzie zawsze i wszędzie, również w najbardziej prozaicznych, codziennych czynnościach wykonywanych wspólnie w szkolnej społeczności.

• Inspirując się pedagogiką waldorfską, w naszej szkole ważna będzie sztuka - jako podstawowa aktywność rozwijająca mózg dziecka i dziecko holistycznie.
• Badania pokazują, że sztuka odgrywa kluczową rolę w rozwoju dziecka, wspierając mielinizację połączeń nerwowych, co poprawia efektywność przekazywania informacji w mózgu. Twórcze aktywności artystyczne rozwijają zdolności motoryczne, percepcję wzrokową i koordynację ręka-oko. Sztuka pomaga dzieciom w regulacji emocji, wyrażaniu siebie i budowaniu empatii, a także wspiera kreatywność i krytyczne myślenie.
• Będziemy zatem proponować dzieciom malowanie, rysowanie, wycinanie i wyklejanie, śpiewanie, teatr, granie na instrumentach, rzeźbę oraz tworzenie i opowiadanie historii.
• Poza sztuką, chcemy inspirować dzieci do angażowania się w aktywności związane z ciałem - taniec, joga i qi-gong dla dzieci, łagodne ćwiczenia inspirowane terapią ciałem (Alexander Lowen) dopasowane do wieku dziecka, a także improwizacja aktorska.
• Od najmłodszych lat chcemy też zarazić dzieci pasją do psychologii, kultywując zrozumienie swojego świata wewnętrznego poprzez angażujące zabawy. Dzieci będą uczyć się o swoich emocjach, relacjach, komunikacji, o tym jak działa człowiek i jak rozumieć siebie.

• Projekty będą nieodłączną częścią życia szkolnego, realizując przy tym szereg funkcji:
  • będą uczyć zaangażowania i współpracy z innymi dziećmi i dorosłymi,
  • będą dawać przestrzeń na wyrażenie się dzieciom artystycznie,
  • pozwolą im uczyć się przedmiotów z podstawy programowej oraz poznawać poruszane tam bardziej wielowymiarowo.
• Przykładowym tematem projektu może być „Las”. Taki projekt może zawierać w sobie szereg różnych obszarów wiedzy i aktywności rozwijających dziecko na wielu poziomach:
  • Rysowanie, malowanie lub tworzenie kolaży z materiałów znalezionych w lesie,
  • Tworzenie land artu – instalacji artystycznych z naturalnych materiałów,
  • Zbieranie liści, kory, nasion, kamieni czy owadów i badanie ich w laboratorium szkolnym,
  • Zanurzenie się w naturze i doświadczenie wartości przebywania w świecie natury,
  • Organizowanie gier terenowych, które wymagają korzystania z mapy, kompasu i znajomości topografii,
  • Uczenie się o inteligencji drzew i wzajemnych powiązaniach między roślinami w świecie naturalnym,
  • Zbieranie jadalnych roślin (np. jagód, ziół) i przygotowywanie z nich prostych potraw,
  • Rozwijanie zdolności manualnych, takich jak budowanie krzesła z drewna czy rzeźba w drewnie.
• Wymienione powyżej aktywności stają się nośnikiem do wplatania treści z zakresu geografii, biologii, fizyki, matematyki i wielu innych przedmiotów, które uczone w tak angażujący sposób zostają w głowie dziecka na dłużej, niż uczone „w ławce”.
• Każdy projekt będzie realizowany na przestrzeni 3-4 miesięcy, generując szereg aktywności szkolnych w każdym tygodniu (przykładowo: 2-godzinne zajęcia od 3 do 5 razy w tygodniu).

• Chciałbym, aby dorośli w tej szkole byli przykładem dla dzieci, inspirując ich do następujących postaw:
  • Odpowiedzialność, wolność do decydowania o sobie.
  • Bliski kontakt ze sobą, wsłuchanie się w swoje potrzeby, uważność na siebie.
  • Zrozumienie i znajomość swoich emocji.
  • Umiejętność bycia z trudnymi emocjami, bez uciekania od nich.
  • Podążanie za swoją ciekawością i intuicją, a nie za tym, co robi większość społeczeństwa.
  • Otwartość na świat i różne perspektywy, sposoby myślenia oraz kultury.
  • Zachwyt życiem i wdzięczność.
• Jak dzieci nauczą się tych postaw?
  • Poprzez modelowanie postaw opiekunów i facylitatorów, którzy będą te postawy ucieleśniać.
  • Wszystko, co wyżej wymienione, będzie przenikać całą szkołę i to, co będziemy robić na co dzień. Dzieci będą absorbować te postawy na wielu różnych poziomach (sensorycznym, ideowym, relacyjnym, itp.)
  • Ważną częścią edukacji opiekunów będzie System Wewnętrznej Rodziny (terapia IFS) oraz Porozumienie bez Przemocy (NVC). Dzieci będą doświadczać języka części oraz języka empatycznego na codzień, w setkach interakcji każdego miesiąca, podświadomie ucząc się takiego sposobu rozumienia i doświadczania swojego świata wewnętrznego i relacji międzyludzkich.

• Moja wizja szkoły zakłada równość między dorosłymi i dziećmi, czyli brak tradycyjnej hierarchii. Opiekunowie nie będą pełnić roli autorytetów kierujących procesem nauczania. Będą oni raczej mentorami czy opiekunami, którzy mogą wspierać uczniów wsłuchując się w ich potrzeby.
• Ze względu na charakter edukacji demokratycznej, jednym z najważniejszych kryteriów podczas rekrutacji kadry będzie chęć ciągłego kształcenia się i gotowość do pracy nad sobą (czy to w drodze autoterapii, czy pracy z psychoterapeutą, czy poprzez inne formy rozwoju).
• Podczas interakcji z dziećmi w szkole demokratycznej nieprzepracowane emocje u opiekunów mogą być regularnie pobudzane, dlatego kadra będzie wspierana w kontekście opiekowania się swoimi trudnymi emocjami.
• Każdy członek zespołu będzie miał możliwość szkolenia się z Systemu Wewnętrznej Rodziny (IFS) oraz Porozumienia bez Przemocy (NVC), tak aby komunikacja kadry z dziećmi była oparta o język empatii i miłości.
• Każdy opiekun będzie w procesie superwizji (zarówno grupowej, jak i indywidualnej), uzyskując wsparcie w sytuacjach, które wymagają głębszego zaopiekowania.

• Wspólnie z opiekunami i kadrą szkolną, rodzice będą zachęcani do aktywnej refleksji nad sobą i pracy nad własnym rozwojem oraz zaangażowania w świadome budowanie relacji w społeczności szkolnej.
• W procesie rekrutacji postać rodzica będzie tak samo ważna jak postać dziecka – będziemy zapraszać do naszej społeczności rodziny, które podzielają ideę demokratycznej szkoły i są gotowe do zaangażowania się w pracę nad sobą oraz nad relacją ze swoim dzieckiem.
• Chciałbym, aby dwa razy w miesiącu szkoła oferowała warsztaty dla rodziców podczas których zapewnimy:
• • Czas na rozmowy o tym, co dla rodziców jest ważne w rozwoju szkoły,
  • Przestrzeń na inicjatywy rodzicielskie i na rozmowę o inicjatywach zespołu tworzącego szkołę,
  • Edukację w zakresie Systemu Wewnętrznej Rodziny i Porozumienia bez Przemocy, tak aby rodzice mogli rozwijać swoją relację z dziećmi przy pomocy języka stosowanego w szkole,
  • Przestrzeń na pomysły i wątpliwości wszystkich rodziców,
  • Przestrzeń na dzielenie się swoimi doświadczeniami rodzicielskimi.

• Szkoła ruszy we wrześniu 2025 lub 2026 w zależności od tego, ile czasu zajmie nam stworzenie zespołu.
• Będzie zlokalizowana w Poznaniu, blisko natury.
• Będzie to szkoła prywatna oferująca stypendia dla rodzin, których nie będzie stać na czesne.
• Na początku szkoła ta będzie korzystać z formuły edukacji pozaszkolnej, co oznacza, że dzieci do niej uczęszczające będą musiały być zapisane do edukacji domowej.
• W pierwszym roku będzie to przestrzeń dla dzieci rozpoczynających przygodę ze szkoła lub dzieci, które rozpoczęły ją rok lub dwa lata temu (grupa mieszana dla dzieci w wieku 7-9 lat).
• Dzieci rozpoczynające swoją edukację w tej szkole będą mogły w niej dorastać aż do zakończenia edukacji podstawowej, a być może i dłużej, do zakończenia szkoły średniej.
• Każdą grupą opiekować się będzie jeden opiekun, który będzie z dziećmi kontynuować przygodę edukacyjną przez kolejne lata. Oprócz niego, w życiu szkolnym danej grupy będą pojawiać się inne osoby - niektóre częściej, inne jednokrotnie - w celu dzielenia się ciekawymi zajęciami i zabawami.

• Robimy tę szkołę przede wszystkim dla dzieci. I jednocześnie, tworzymy ją też dla siebie. Chcę, abyśmy stworzyli przestrzeń dla dorosłych, którzy chcą być częścią społeczności ludzi o otwartych głowach i sercach, i dla których bliskie i zdrowe relacje są ważne.
• Osoby zainteresowane dołączeniem do zespołu chciałbym zaprosić do stworzenia organizacji turkusowej, czyli przestrzeni, w której wszyscy mają równy wpływ na decyzje, nie ma tradycyjnej hierarchii ani jednego lidera, a współpraca opiera się na samoorganizacji i zaufaniu, zgodnie z ideą edukacji demokratycznej.
• Od lata 2023 do dziś spotkałem się z kilkudziesięcioma osobami zainteresowanymi w zaangażowanie się w ten projekt, z kilkoma z nich jestem w kontakcie, jednak zespół osób, które będą odpowiedzialne za stworzenie tej szkoły jeszcze nie powstał i wciąż jest przestrzeń dla zainteresowanych.
• Jeśli chcesz dołączyć do zespołu tworzącego tę szkołę, użyj formularza na dole tej strony. Szukamy osób z doświadczeniem w:
  • edukacji demokratycznej
  • biurokracji i finansach edukacji publicznej
  • budowaniu zdrowych organizacji i zespołów
  • wczesnoszkolnym nauczaniu dzieci (na początek klasy 1-3)
  • psychoterapeutów i psychologów pracujących z dziećmi
• Nie musisz mieszkać w Poznaniu, aby stać się częścią tego zespołu. Od 4 lat w Life Architect prowadzę rozproszony zespół 18 osób mieszkających w różnych zakamarkach kraju i ten model sprawdza się dla nas bardzo dobrze.